چکیده
استکبار از ریشه «ک ب ر» به معنای خودبزرگ بینی، برتری خواهی و سرکشی از پذیرفتن حق از روی تکبّر است که آفتی بزرگ و شرّی عظیم برای آدمی محسوب می شود. با بررسی متون اسلامی درمی یابیم که استکبار از زشتترین صفات و بدترین اعمال و نکوهیده ترین خصلتهای انسانی است که می تواند سرچشمه انواع گناهان باشد و در مذمّت آن همین بس است که در آیات نورانی قرآن می خوانیم: «... إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْتَکْبِرينَ»؛[2] قطعاً خداوند مستکبران را دوست ندارد.
امام صادق (علیه السلام) در کلامی گوهربار، استکبار را به عنوان اولین معصیت و نافرمانی از خدا معرفی و فرمود: «الِاسْتِکْبَارُ هُوَ أَوَّلُ مَعْصِيَةٍ عُصِيَ اللَّهُ بِهَا»؛[3] بنابراین استکبار، قبل از اینکه دامنگیر آدمیان شود، گریبانگیر ابلیس شد؛[4] لذا این حالت ازجمله خصلت های ابلیس است که سرانجام آن، چیزی جز هلاکت و عذاب الهی نیست.
با توجّه به اهمیت موضوع استکبار و تأثیر آن در شقاوت آدمی و دور شدن از آستان الهی، تلاش ما بر این است که با بررسی و دسته بندی آیات و روایات، عوامل استکبار، تبیین شده و راه های پیشگیری از این رذیلت معرفی شود؛ همچنین با بیان آثار این گناه بزرگ، هشداری به مخاطبان داده شود تا از آن دوری کنند.
واژگان کلیدی: استکبار، مستکبر، خودبزرگ بینی.